Dag 30 El Acebaco (echt waar)

Queridos amigo's, het was zowel een mooie als emotionele dag. (un día hermoso y emocional)

Vandaag weer op tijd opgestaan voor El grandos Monte de Leon, langs Cruz de Ferro en over de  Irago-pas (1515m). Om 07.30 zaten we al aan een heerlijk en goed verzorgt ontbijt, en om 8.15 zaten onze billos weer vast op het zadel.

Eerst naar Astorga, we hadden geen zin in 'poespas' aan het begin, dus pakten we de vertrouwde N120 snelweg, waarvoor wordt gewaarschuwd dat hij zo gevaarlijk en druk is. Nou op zondag niet, het enige gevaar wat we hebben meegemaakt zijn 2 Spanjaarden op een elektrische fiets, een prachtig fluor geelgroen shirt aan, maar rijden! Hij op de vluchtstrook en zij op de rijbaan.... Eerst vielen ze bijna om zo langzaam ging het toen we ze in haalden, bleken man en vrouw van middelbare (oeps, onze) leeftijd. Toen we er al 100 meter voorbij waren hoorde je ze nog kakelen, daarna kwam zoef de haas(in) ons opeens voorbij en ging op de streep van de vluchtstrook rijden, waar had zij het rijbewijs gehaald? Vervolgens kwam zoef zelf. We hebben ze wel 3 keer ingehaald op die 20km, wat een stel uvas (druifjes). In Astorga aangekomen moesten we eerst via een soort Lunapark de spoorlijn over, maar daarna hebben we de stad bewonderd en een koffie gedronken. Mooie stad om even door te rijden, veel estatuas (beelden) en mooie cathedralen, ook hier weer een kasteel van Gaudi. 

Het was even zoeken maar we kwamen de stad uit via de gele pijlen, daarna langzaam klimmen. Heeft Philip niet goed opgelet en gaan we "onder" langs de route, opeens geen lopers en fietsers meer gedurende 14km. Maar, het was maar 2km langer, goed te rijden en nog mooi ook. Een prachtige camping maar vooral een tuin met van allerlei kleurige en draaiende dingen was het omrijden waard. De gehele route was sowieso afwisselend, soms leek het op Afghanistan, dan weer de duinen bij Wassenaar, bergen in Oosterijk, of de vlaktes in Schotland, Bellisimo! 

Na tig klimmetjes en nog 2 koffie / cola stops te hebben gemaakt, zaten we na een laatste zware klim bij het hoogste punt, Cruz de Ferro. Hier leggen veel mensen een steen neer aan de voet van een ijzeren kruis, als symbool voor het afleggen voor een deel van hun last en het begin van een nieuwe levensweg. Hier heb ik de oranje steen van de crematie van Johan (mijn overleden broer) neergelegd. Een emotioneel moment, helaas heb ik toen geen lieveheersbeestje gezien. Johan ga in vrede en sometimes, somehow ofwel "Nos volvemos a ver".

Maar natuurlijk, we hebben het hoogste punt van onze reis gehaald, 1515meter boven NAP! En wat een uitzicht, sneeuw, groen, rust, voldoening, wijds, nietig, Tutti! Daarna mochten we naar beneden, spannenddddd, voor de 3e keer ging de helm op. Con chirridos de neumáticos y frenos de ebullición, met de gierende banden viel eigenlijk wel mee, maar de kokende remmen kloppen wel. De naafremmen van me werkpaard hadden het zwaar en na een dorpje kon ik even stoppen en heb ik ze moeten blussen, daarna rustig verder proberen te rijden. Bij een splitsing moest ik even kijken waarheen, staan we voor een soort internationaal internaat,vlaggen, prachtige oprit en gloednieuw. Blijkt een Alberge te zijn en voor €65,- zaten we in een 2 persoonskamer en hadden we zowel avond- als ochtend eten. Daar moest opgedronken worden, naturelementos, salud!

Fietsen afgezadeld, blijkt de bagagedrager van het werkpaard ook nog een schroef te hebben verloren waardoor 1 kant los zat, maar met de huidige constructie heeft de schroef niet zoveel te houden (b)lijkt! daar bracht de tie-rib voorlopig uitkomt, morgen verder kijken. Adios, morgen een laatste hoog(s)te punt van 500 naar 1325, daarna alleen maar molshopen zoals Gert (ervaringsdeskundige) ze noemt, maar wel Muchos lamentablemente oftewel heul veul ;-)

Wij zijn voldaan, Weltrustos!